Τα θέματα της Μαρίας Παναγιώτου φορτίζονται από την εμφαντική σημασία που τους προσδίδει και τον άκρως ρεαλιστικό, σχεδόν φωτογραφικό, τρόπο με τον οποίο τα επεξεργάζεται, αξιοποιώντας τις καθαρά ζωγραφικές αξίες: την ακρίβεια του σχεδίου, τις ποιότητες και τη λάμψη των χρωματικών τόνων, το πλάσιμο των όγκων, το φως και τη σκιά, τις υφές, την οργάνωση και τη μελέτη της σύνθεσης. Η διαδικασία παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού όλα τα απεικονιζόμενα αντικείμενα, κατασκευάζονται πραγματικά, για να ακολουθήσει, εν συνεχεία, η σκηνοθεσία και η ζωγραφική τους απόδοση. Ένας κόσμος –αμφίσημος, ονειρικός και συμβολικός– αναδύεται με τα παράδοξα «τεχνουργήματα» να εγκαθίστανται επάνω στη λευκή επιφάνεια του χαρτιού ή σε λεπτοδουλεμένες ζωγραφισμένες δαντέλες και κεντήματα. Ένας κόσμος, όπου η σκληρότητα συμβιώνει με την ευαισθησία και την ποιητικότητα, ένας κόσμος όπου το κόκκινο χρώμα κυριαρχεί με την ένταση και την υποβολή του.
Αντικείμενα «φαλλικά», περίτεχνα όργανα πόνου και διείσδυσης, ταυτόχρονα, όμως, ηδονής, σεξουαλικής απόλαυσης και παιχνιδιού. «Τελετουργικά», μαγικά αντικείμενα προστασίας και αποτροπής που ανακαλούν παραδοσιακά φυλαχτά. Και άλλα, απροσδιόριστα και εύκαμπτα, με περίτεχνους κόμπους και δεσίματα. Αντικείμενα που έρχονται να ανιχνεύσουν αχαρτογράφητες και μυστικές πτυχές του γυναικείου ψυχισμού, να δοκιμάσουν και να ξορκίσουν τους φόβους και τις ανασφάλειες, να μορφοποιήσουν τις στιγμές του λαβώματος και της απώλειας, της ερωτικής έλξης και της βίας, της αισιοδοξίας και της υπέρβασης. Οι εικόνες επιβάλλονται με την εξαιρετική αισθητική τους, δημιουργούν ισχυρές εντυπώσεις, επικοινωνούν και επικαλούνται κάτι περισσότερο από το προφανές, αφηγούνται μικρές ιστορίες σε ευθεία αντιστοιχία με ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις, συγκινήσεις και βιώματα.
Γιάννης Μπόλης
Ιστορικός της Τέχνης
