Απροσδόκητοι κήποι, κατάφυτοι και πολύχρωμοι. Εντυπώσεις ζωντανές και δυνατές. Ένας ολόκληρος κόσμος, ήρεμος, μυστικός και γοητευτικός, αναδύεται στις ζωγραφικές συνθέσεις της Μαρίας Τζιροζίδου, του Χρήστου Κεχαγιόγλου και του Νικόλα Μπλιάτκα. Κήποι που αναπτύσσονται στην προέκταση της πραγματικότητας και της φαντασίας. Κήποι που καλούν τον θεατή να περιηγηθεί μέσα τους, να γνωρίσει την ομορφιά τους και να αναδιφήσει στην αποκρυπτογράφηση των καλά φυλαγμένων μυστικών τους. Τα έργα της Μαρίας Τζιροζίδου προέρχονται από την τελευταία ενότητα δουλειάς της, τους «Κυκλαδικούς Κήπους», όπου προσπαθεί να «μεταδώσει την ατμόσφαιρα του τοπίου των κήπων του άμεσου περιβάλλοντός της», με τα ανοιξιάτικα αγριολούλουδα, τα μωβ της λεβάντας, τα κίτρινα, τα καφέ και τα κίτρινα του καλοκαιριού και τα πράσινα του χειμώνα να αποτελούν την έμπνευσή της. Η ρευστότητα και η διαύγεια της ακουαρέλας συντείνει καθοριστικά στην ευαισθησία και τον ρομαντισμό που αποπνέουν οι εικόνες της.
Η ελεύθερη γραφή και η ουσιαστική περιγραφική δύναμη του σχεδίου, η χρωματική ένταση και το παιχνίδι της φωτεινότητας, η ρυθμική οργάνωση και η πλαστικότητα των σχημάτων χαρακτηρίζουν τις συνθέσεις του Χρήστου Κεχαγιόγλου, ο οποίος έρχεται να αποκαλύψει εκείνο που υπάρχει πίσω από το ορατό, που πηγάζει από ψυχικές και συναισθηματικές καταστάσεις, που βιώνεται διαισθητικά πέρα από τη φαινομενικότητα των πραγμάτων: «Ο κήπος μέσα στον κήπο που κρύβεται μέσα μας».
Οι, πλούσιες σε ποιότητες και λάμψη, τονικές διαβαθμίσεις, η πειθαρχία του φωτός και του χώρου μέσα από τις καθαρά χρωματικές σχέσεις, αλλά και η εκφραστική αμεσότητα κυριαρχούν στα έργα του Νικόλα Μπλιάτκα με θέμα τους κήπους. Η οπτική του πρόθεση να προσεγγίσει τον φυσικό κόσμο διαμέσου της φαινομενικής κατάστασης της υλικής ύπαρξής του συγκεράζεται με μια διάχυτη λυρική διάθεση, ενώ εμφανείς είναι οι αλληγορικές υπομνήσεις ενός χαμένου Παραδείσου, ενός ουτοπικού και μυθικού κήπου της Εδέμ.
Γιάννης Μπόλης, Ιστορικός της τέχνης
