Τα έργα, ακουαρέλες με μικτή τεχνική, εστιάζουν στη γυναικεία φιγούρα και αντλούν αναφορές από τους εικονογραφικούς τύπους που αυτή «ενδύεται» σε διαφορετικές περιόδους της τέχνης. Οι σχεδόν διαφανείς αυτές φιγούρες συνιστούν μείξεις ανθρώπου και φύσης και αφηγούνται τους μύθους τους, αιωρούμενες σε αβέβαιους χώρους, ενώ οι μορφές τους ανακαλούν τις αντίστοιχες σχηματοποιήσεις του γυναικείου σώματος στα αγγεία της γεωμετρικής περιόδου, αλλά και στα θραύσματα των ελληνικών αγαλμάτων.
Πρόκειται για εικόνες της μίας και μόνης γυναικείας φιγούρας που διατρέχει τους αιώνες αλλάζοντας διαρκώς μορφή, είτε ως «Αφροδίτη» των προϊστορικών χρόνων, είτε ως κυκλαδικό ειδώλιο, ως Άρτεμη- «Πότνια Θηρών», ως Περσεφόνη, ή Παναγία- Ζωοδόχος Πηγή. Τελικά όμως, παραμένει πάντα η ίδια, ως Δέσποινα και Κυρία. Ως η Μεγάλη Θεά και Μητέρα.