Στα έργα της Ιφιγένειας Σδούκου η χρονοβόρα, παραδοσιακή τέχνη της βελονιάς επανακαθιερώνεται ως μια παλιά τεχνική αλλά με ολοκαίνουργια ταυτότητα σε μια ισχυρή σύγχρονη έκφραση, μέσα σε έναν κόσμο εθισμένο στο στιγμιαίο και τη μαζική παραγωγή, εξετάζοντας και αντιμετωπίζοντας θέματα όπως: η υλικότητα, η παράδοση, η αφήγηση ιστοριών, το φύλο, ο χρόνος και η μνήμη. Οι Λουόμενες του Σωτήρη Λιούκρα, γήινες μητέρες, ταυτίζονται χρωματικά με τη φύση σε μια προσπάθεια επανένταξης του ανθρώπου στα πρωτογενή του χαρακτηριστικά και ανάγκες, σε μια εύθραυστη ευδαιμονία.
Ο Νίκος Κρυωνίδης με την αφαιρετική διάθεση και τις διάχυτες κηλίδες χρώματος, οδηγεί το θεατή σε συνειρμούς συνθέτοντας μορφές σε ένα κόσμο γεμάτο σπαρμούς και κατακερματισμένες έννοιες.
Η περιρρέουσα ποιητική ατμόσφαιρα στα έργα της Μαρίας Παναγιώτου ενισχύεται από τις σχεδιαστικές και χρωματικές ποιότητες της ζωγραφικής της. Στις πιο πρόσφατες συνθέσεις της, η θεματική της επικεντρώνεται σε λουλούδια παρουσιασμένα πάνω σε σπαράγματα παλιών πατωμάτων.
Στο φως και τις αντανακλάσεις του στις ασημένιες επιφάνειες του έργου και κατ΄επέκταση στη θάλασσα, επικεντρώνεται το ενδιαφέρον του Νικόλα Μπλιάτκα. Ρυτιδωμένες θάλασσες και ένα τραπέζι μετά το γεύμα, μας οδηγεί στην ώρα του ρεμβασμού. Παράλληλα, οι Κυκλαδίτικοι κήποι στα έργα της Μαρίας Τζιροζίδου με τη ρευστότητα και τη διαύγεια της ακουαρέλας, συντείνουν καθοριστικά στην ευαισθησία και τον ρομαντισμό, δημιουργώντας την αίσθηση των παλλόμενων επιφανειών των νησιών από το μελτέμι του Αιγαίου.
Η Ντορίνα Μάλλιου παραλληλίζει τις οργανικές φόρμες με το γυναικείο σώμα, έτσι που στην ανάπτυξη μοτίβων που ξεκινούν από ένα κεντρικό πυρήνα και απλώνονται κυκλικά σε καμπυλόσχημους σχεδιασμούς, να ερμηνεύονται συμβολικά με το μυστήριο της ζωτικής δημιουργίας, όπως η ζωή μέσα από τη γυναικεία μήτρα. Στη χαρακτική της Κριστιάνας Ηλιοπούλου η γυναίκα εμφανίζεται πολυσχιδής με τις αντανακλάσεις του διαφορετικού εσώτερου εαυτού της.
Τα έργα του Νίκου Κόκκαλη ακουαρέλες με μικτή τεχνική, εστιάζουν στη γυναικεία φιγούρα και αντλούν αναφορές από τους εικονογραφικούς τύπους που αυτή «ενδύεται» σε διαφορετικές περιόδους της τέχνης. Οι σχεδόν διαφανείς αυτές φιγούρες συνιστούν μείξεις ανθρώπου και φύσης και αφηγούνται τους μύθους τους, αιωρούμενες σε αβέβαιους χώρους, ενώ οι μορφές τους ανακαλούν τις αντίστοιχες σχηματοποιήσεις του γυναικείου σώματος στα αγγεία της γεωμετρικής περιόδου, αλλά και στα θραύσματα των ελληνικών αγαλμάτων.
Τα λιτά και σιωπηλά τοπία της Αλεξίας Ξαφοπούλου με τη χρήση τολμηρού χρώματος αλλά και νήματος σε κάποιες επιφάνειες καλούν το θεατή σε ένα ταξίδι και στοχασμό για τις αντιθέσεις του κόσμου μας. Παράλληλα η πλουραλιστική πινελιά και η πολυμορφία των χρωματικών τόνων στους Αγγέλους της Όλγας Μητσέλη διαλύει τον υλικό κόσμο και προτείνει την υπερβατική του διάσταση .
Στα έργα του Μανώλη Χάρου, τα χρώματα και το σχέδιο αναφέρονται στις εικόνες και τα συναισθήματα που όλοι μας έχουμε νοιώσει για το χαρακτήρα του χρόνου και του τόπου των νησιών, καθώς ο χρόνος που βιώνεται σε άλλο ρυθμό επηρεάζει τον τρόπο που αποτυπώνεται το κάθε τι από τον ζωγράφο.
