Στον Χρήστο Δημητρίου δεν αρέσουν τα σχήματα ή καθετί που οριοθετεί και εν δυνάμει περιορίζει την όποια ροή, την όποια ενέργεια. Αυτό από μόνο του ως στοιχείο διακρίνεται απόλυτα και σε κάθε φωτογραφική του σειρά που έχει ως βάση και πηγή έμπνευσης το νησί του, τη Λήμνο, και ειδικότερα τη βορειοανατολική του εσχατιά. Και πώς θα γινόταν αλλιώς;
Η σχέση του Χρήστου Δημητρίου με το νησί είναι ίσως αποσπασματική, αν κάποιος την κρίνει με όρους ημερολογίου ή σφιχτής εντοπιότητας. Αυτό από μόνο του λειτουργεί ως εκπληκτική πρόκληση. Ισορροπώντας με τον τίτλο του «ντόπιου», ο ίδιος καταγράφει το νησί όπως ο ίδιος το βιώνει, όπως ο ίδιος το συναντά, άλλοτε αναπάντεχα, άλλοτε απόλυτα φροντισμένα, σχεδόν σκηνοθετημένα. Είτε είναι τα βουνά από φύκια στις παραλίες του νησιού, είτε είναι το φως που γλύφει τους ήπιους ορεινούς όγκους, το απέραντο του κάμπου που διακόπτεται από τις αστοιβιές και τα χιλιοπατημένα μονοπάτια, είτε είναι το εκτυφλωτικό λευκό στην Αλυκή και η απελευθερωτική ροή της άμμου στις Αμμ’δές, είτε τέλος η ανθρώπινη παρουσία-απουσία. Αυτή δεν χρειάζεται να τη δεις για να την αισθανθείς, είναι εκεί, εκλεπτυσμένα, γλυκά, ευγενικά, συγκινητικά. Δεν επιβάλλεται, αλλά συνυπάρχει με σεβασμό και συχνά δέος στα φυσικά στοιχεία: το φως, τον αέρα, τη γη, το νερό.
Η ροή ενυπάρχει παντού, ξεχειλίζει και εν τέλει γίνεται χάδι από χέρι αγαπημένο, τρόπος να ζεις, να βλέπεις, να αναπνέεις στον τόπο του/σου.
Χρύσα Ζαρκαλή, Μουσειολόγος
