Πρόσωπο με πρόσωπο τα έργα μεταξύ τους, αλλά και με το θεατή, διεισδύουν στο βλέμμα του και προκαλούν διάλογο με τον εσώτερο εαυτό. Διαφορετικές εικαστικές εκδοχές συνομιλούν σε μια κοινή έκθεση πάνω στο διαχρονικό θέμα του πορτρέτου.
Οι προσωπογραφίες του Νίκου Βαβάτση λειτουργούν σαν καθρέφτες. Με το πρώτο βλέμμα φαίνονται σαν παραμορφωτικοί του ανθρώπινου προσώπου, καθώς τα χαρακτηριστικά του «θάβονται» κάτω από αλληλοεπικαλυπτόμενες, επίμονες και αδρές πινελιές, που αποδομούν αυτή τη μαγική συνάρτηση που συνθέτει τη μοναδικότητα κάθε προσώπου. Η αφαιρετική προσέγγιση στρεβλώνει τη μορφή η οποία αποτελεί το πρώτο υλικό για την αναγνώριση του άλλου, ανοίγοντας ένα δρόμο προς τα μέσα, προς το εσωτερικό της ύπαρξης.
Η Μελίνα Γιαλαμά εμπνέεται από τα παραμύθια, γιατί αυτά δεν γνωρίζουν τη μεσότητα, καθώς όλα κυμαίνονται μεταξύ των άκρων. Επιπλέον, δεν γνωρίζουν το σύνηθες μέτρο του κοινού ανθρώπου, κάτι που αποτυπώνεται και στα βλέμματα των παιδιών. Στα έργα, προσωποποιούνται και εξατομικεύονται διαφορετικά στοιχεία πέρα από τη λογική του χώρου και του χρόνου και επεκτείνονται αδιάκριτα από τον οργανικό στον ανόργανο κόσμο, από τον άνθρωπο και τα ζώα στα δέντρα και τα λουλούδια.
Το χαρτί γίνεται χρώμα για τη Θάλεια Κερούλη που χρησιμοποιεί χαρτιά για να σχεδιάσει πορτέτα κολάζ μεγάλων και μικρών διαστάσεων. Πορτρέτα φτιαγμένα από ανακυκλώσιμα χαρτιά συνθέτουν τις μορφές που μοιάζουν με “εσωτερικά τοπία”. Σαν γεωγραφικοί χάρτες που δείχνουν αναλυτικά τις διαδρομές, τη μορφολογία ενός τόπου, έτσι και το πορτραίτο μάς αφηγείται την ψυχοσύνθεση ενός ανθρώπου, την ατομική και τη μοναδική του ταυτότητα.
Η Φωτεινή Χαμιδιελή εκθέτει τμήμα μιας μεγάλης σειράς έργων που ξεκίνησε ενώ βρισκόμασταν στο μέσο της οικονομικής κρίσης και συνεχίζει να επανέρχεται στο θέμα κατά διάφορες περιόδους κάτω από τον γενικό τίτλο in the woods. Τα έργα της διαπνέονται από την αίσθηση σκοτεινιάς και αδιόρατης απειλής που μπορεί να μας περιβάλλει όταν βρεθούμε σε άγνωστο περιβάλλον. Μορφές-σκιές περιπλανώνται σε τόπους όπου υπάρχει η ρευστότητα και καμμία βεβαιότητα.
τα γλυπτά του Paolo Incarnato ενυπάρχει η ιδέα του κλασικού με το σύγχρονο. Σε μιά σειρά προτομών που δημιουργήθηκαν από γύψο με τον παραδοσιακό τρόπο, αφαιρούνται τμήματα με σκληρές τομές . Τη θέση τους συμ-πληρώνουν σιδερένια τμήματα απο εξαρτήματα μηχανών σε ένα πάντρεμα δύο διαφορετικών υλών, που η κάθε μια μας δίνει μια εντελώς ξεχωριστή θωριά.
