Το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των συνθέσεων των έργων της έκθεσης, είναι ο άνθρωπος που ονειρεύεται. Μέσα στις νέες συνθήκες της ζωής, η βαρύτητα στα ζωγραφικά έργα που παρουσιάζονται, δίνεται στη σχέση του ανθρώπου με το όνειρο και την εκστατική διάσταση αυτού του βιώματος.
Τα όνειρα συνυπάρχουν, σαν μια δραστηριότητα του πνεύματος. Στον αρχαίο κόσμο, στην Ιλιάδα του Ομήρου, πίστευαν ότι τα όνειρα αναδύονται μέσα από το ασυνείδητο. Επειδή ήταν κάτι ανεξήγητο αποκτούσαν μια ιδιαίτερη σημασία.
Η τέχνη με την πολυμορφία της καλλιτεχνικής γλώσσας διαρκώς προτείνει το δικαίωμα στο όνειρο. Δίνει τη δυνατότητα στο θεατή χωρίς να περιορίζεται, να μπορεί να φαντάζεται κάτι διαφορετικό μέσα στη καθημερινότητα του.
Οι μορφές των έργων της έκθεσης, απομακρύνονται από τον πραγματικό χώρο και χρόνο και αποκαλύπτουν πτυχές της υλικής και πνευματικής διάστασης της ονειρικής εικόνας. Τα πρόσωπα που απεικονίζονται στις συνθέσεις του Σταύρου Παναγιωτάκη, αναδύονται ήρεμα μέσα από την χρωματική υφή των έργων και προσπαθούν να μεταφέρουν τον θεατή σε ένα κόσμο ονειρικό και φανταστικό. Οι εικόνες μετατρέπονται σε σύμβολα με ειδική υπόσταση και ικανότητα να δημιουργούν πρωτότυπες ενέργειες στις αισθήσεις.
